Κάποτε τον αγάπησες και τον είχες σα Θεό σου.. δε σε ένοιαζε τι έλεγαν
οι άλλοι, αν είχε ελαττώματα ή όχι... άλλωστε ο έρωτας είναι τυφλός...
Οι μήνες περνούσαν και ένιωθες πιο ευτυχισμένη από ποτέ.. έκανες όνειρα
μαζί του, σχεδίαζες το κοινό σας μέλλον.. άκουγες την καρδιά και όχι τη
λογική που σε τραβούσε πίσω...
Μα η καρδιά σε ξεγελά.. σου δείχνει οάσεις μες στις ερήμους, σου δείχνει φως
μέσα σε τούνελ, χρυσό αντί για άνθρακα κι εσύ γελιέσαι και την ακολουθείς,
την εμπιστεύεσαι με κλειστά τα μάτια...
Έρχεται όμως η στιγμή που η καρδιά γίνεται κομμάτια, κομμάτια από τον ίδιο
άνθρωπο που την έκανε να χτυπά σαν τρελή πριν λίγο καιρό.. και τότε βλέπεις
την αλήθεια που μέχρι τώρα έκανες πως δεν έβλεπες...
Απογοητεύεσαι, κλαις, ξεσπάς κι εκεί κάνει εμφάνιση η λογική, αυτή που θα
υπερτερεί από εδώ και στο εξής γιατί πολύ απλά άλλαξες.. σε άλλαξε.. δε θες
να ξαναπληγωθείς ούτε να προδοθείς.. άλλαξες και δε θα 'σαι ποτέ ξανά ο ίδιος
άνθρωπος...
Κατερίνα Κάλφα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου